Rene

Literatura francuska:
1800-1820 Preromantyzm
1820-1850 Romantyzm
1850-1880 Realizm i naturalizm
1880-1900 Symbolizm

Wydarzenia historyczne:
1804-1815 cesarsto
1815-1830 restauracja Burbonów
1830-1848 monarchia lipcowa (Ludwik Filip Orleański z bocznej lini Burbonów)
1848-1852 II republika
1852-1870 II cesarstwo Napoleon III
1870 III republika

"Nic pewnego u starożytnych, nic pięknego u współczesnych"

Francois Rene de Chateaubriand ( 1768-1848)
pochodził ze szlacheckiej, ale zubożałej rodziny. Ojciec dorobił się majątku i kupił zamek. Był jednym z dziesięciorga dzieci, czuł się niekochany. Zgodnie ze zwyczajem został oddany na wychowanie mamce na wsi. Uczył się w szkołach oświeceniowych gdzie religia nie odgrywała roli. Był mocno związany z siostrą. W Paryżu widział rewolucję. W 1791 r. wyjechał do USA, zwiedził Kentucky i Missisipi. Do Francji wrócił w 1792 r.  na wieść o aresztowaniu króla. Dla pieniędzy ożenił się z kobietą, która jednak okazała się biedna.  W 1773 roku wyemigrował do Anglii gdzie zaczął pisać. Tam też zakochał się, ale był już żonaty. Początkowo cierpiał głód i nędzę, zdobywał jednak rozgłos jako pisarz. W 1800 r. wrócił do Francji i wydał

• Atala- miłość Indianina do chrześcijanki. Akcja utworu rozgrywa się w XVIII wieku w Luizjanie nad brzegami Missisipi. Podczas polowania na bobry stary Indianin Szaktas opowiada młodemu Francuzowi Renému, którego nieszczęścia wygnały z ojczyzny, historię swej młodzieńczej miłości. Wzięty do niewoli przez nieprzyjacielskie plemię został uwolniony przez młodą Indiankę Atalę. Atala uciekła wraz z Szaktasem do puszczy. Przez miesiąc zbiegowie wymykali się pogoni. Po drodze Szaktas odkrył, że jego wybawicielka i ukochana jest chrześcijanką. Wyczerpani pościgiem Atala i Szaktas dotarli do wioski skupionej wokół pustelni ojca Aubry. Atala zakochała się w Szaktasie. Jej matka przed śmiercią ofiarowała ją jednak Bogu. Aby nie ulec miłości, zrozpaczona dziewczyna spożyła truciznę. Umarła jak prawdziwa chrześcijanka, uzyskawszy przed śmiercią od Szaktasa obietnicę, że się nawróci. Ojciec Aubry nie zdążył jej uprzedzić, że śluby matki nie wiążą dziecka. W epilogu autor opowiada o męczeństwie ojca Aubry i o powrocie Szaktasa, już chrześcijanina, po prochy misjonarza i ukochanej
• Rene- napisany w 1802, wydany w 1805
• Duch chrześcijański- efekt nawrócenia

Następnie Chateaubrand zaangażował się w politykę, był ambasadorem francuskim w Rzymie. W latach 1806-1807 podróżował do Ziemi Świętej, Efektem była: opublikowana w 1811 r. Droga do Jerozolimy. Szczytem kariery politycznej było stanowisko ministra spraw zagranicznych. Po rewolucji lipcowej wycofał sie z polityki. Posmiertnie zostały wydane "Pamiętniki zza grobu".

Rene

Miał być beletrystycznym obrazem narócenia autora i chrześcijańską odpowiedzią na Wertera. 

RENEIZM- cechy romantycznej wizji jednostki; bunt w myśli, ale nie czynie, jego protest jest bierny, jedynie w marzeniach; bohater jest postacią niezwykłą, artystyczna i wrażliwą;

"Rene" zawiera wiele elementów autobiograficznych, podobnie jak Chateaubriand jego bohater nie zaznał ciepła rodzinnego od surowego ojca, jedyną bliską osoba była jego siostra (Amelia-Lucyllia), obaj interesowali się literaturą i kulturą zwłaszcza antyku, uciekli do Ameryki. Stosunki autora i jego siostry nie wykraczały jednak poza miłość rodzeństwa i wzajemne przywiązanie. Fatalna miłość Rene'go może pochodzić z niespełnionej miłości Chateaubrianda do Angielki.

Rene krytykuje istniejący porządek, ale tkwi w przekonaniu, że żadne działanie nie ma sensu. Ucieka przed swoimi nieszczęsciami, chce wstąpić do zakonu, rezygnuje, myśli o samobujstwie. Postawa rene zostaje potępiona. Ksiądz Suel uważa, że sam Rene patrzy płytko na świat i nie chce się zbliżyć ani do Boga ani do ludzi. 

Streszczenie

Rene przebywa w Puszczy w Luizjanie wśród Naczezów. Spędza dnie w samotności na rozmyślaniu. Zaprzyjaźniony ksiądz Suel i Indianin sachem Szaktas nakłaniają go do zwierzeń. 

Rene był drugim synem francuskiego szlachcica. Matka zmarła przy porodzie, a ojciec oddał go na wychowanie na wieś. Jego jedyną bliską rodzina była siostra Amelia. Po śmierci ojca majątek przypadł starszemu bratu, a Rene i Amelia zamieszkali u krewnych. Byli dla siebie pokrewnymi duszami. Z czasem Amelia zaczęła wspominać o klasztorze, jednak Rene odwiódł ją od tego. Przez chwile sam myślał o wstąpieniu do zakonu, nie odnalazł jednak powołania. Rene nie mógł znaleźć sensu życia, wciąż ogarniała go melancholia. Jako lekarstwo na smutek wybrał podróże. W świecie starożytnym odnajdywał często zbrodnie będące ceną piękna. Spędzał czas wśród artystów. Niczego pewnego nie znalazł u starożytnych, niczego pięknego u współczesnych. Zachwycała go jedynie przyroda. Widział, że świat teraźniejszy jest zepsuty. Postanowił wrócić do ojczyzny. Siostra go jednak unikała i okazywała mu chłód. Opuszczony, nie widział sensu w dalszym życiu, postanowił się zabić. Amelia jednak zrozumiała jego pożegnalny list i wymogła na nim  przysięgę, że będzie żyć. Gdy on wracał do szczęścia, ona zaczęła marnieć. Uciekła zostawiając list w którym oświadcza, że wstępuje do klasztoru. Nie chciała przyjąć brata, ani wyjaśnić mu swojej decyzji. W czasie składania ślubów, przykryta całunem Amalia mówi, że pragnie śmierci bo pokochała brata. Rene zrozumiawszy nieszczęście siostry znów chciał się zabić, ale jest związany przysięgą. Postanowił wyjechać do Ameryki. Przedtem często widywał w oknie klasztoru nad brzegiem morza melancholijną mniszkę. Po wyjeździe dostał list o śmierci Amelii. Przełożona pisze o niej jako o wzorze cnót, umarła bo opiekowała się chorymi mniszkami. 

Szaktes wyrził współczucie dla Rene, ale ojciec Suel skrytykował jego ukrycie się w puszczy, rozpamiętywanie i chęć śmierci. Rene sam zadręcza się myślami, nie stara się zbliżyć do Boga, nie robi niczego dla ludzi. Szaktas zgadza się z nim. 

Rene wrócił do indiańskiej żony, nie był jednak szczęśliwy. Zginął wraz z Szaktasem i ojcem Suel w rzezi Francuzów i Naczezów w Luizjanie.